Inspiratiepodium 9/11

Goedenavond allemaal.
Dankjewel voor de uitnodiging Maria.
In de voorbespreking vroeg me mijn naar de achterkant van mijn CV.
Naar de kantelmomenten in mijn leven. De beren en de veren.
Na een mooi gesprek bij jou op de boot concludeerden we dat ik mijn leven inricht naar een diep innerlijk weten. Dat ik voel wanneer het wel of niet klopt voor mij en daar ook actie aan verbindt. Ook merkten we dat ik vooral de voorkant van mijn CV vergeet te delen.
Dat ik zo van de inhoud ben, de vraagstukken die onder de ogenschijnlijke situatie liggen, dat ik soms vergeet te vertellen wat ik in de praktijk doe.

Heel in het kort. Ik ben nu 10 jaar sociaal ondernemer vanuit Nieuwe Maan. Heb daarvoor onderzoek gedaan in Afrika, Azie en Midden-Amerika naar de invloed van cultuurverschillen en heb hierover training gegeven. En ben bestuursadviseur diversiteitsbeleid geweest bij de gemeente Amsterdam in de tijd van Cohen en Oudkerk. In 2006 richtte ik de beweging NID op waar ik begin dit jaar afscheid nam als directeur. Tot zover!

Ik wil vandaag twee kantelmomenten delen aan de hand van situaties in mijn privé leven en zal later kort vertalen waar dat mij in mijn werk heeft gebracht.
De rode draad in mijn verhaal is het bewustzijn dat situaties waar je je ongelukkig voelt de uitnodiging in zich dragen om je eigen pad steeds beter te gaan herkennen.
En dat je uitgenodigd wordt om te verlammen door angst maar juist je nieuwsgierigheid te leren ontwikkelen door te doorgronden wat de situatie je leert.
Van angst nieuwsgierigheid maken. Niet veroordelen of afwijzen maar vragen leren stellen.

Het is l983, ik ben 9 jaar en zit in de klas bij juffrouw Franssen op de Mariaschool in Beugen.
Juffrouw Franssen geeft me een briefje mee voor mijn ouders om mijn zwarte zieltje te redden omdat ik niet gedoopt ben. Ik weet dat op dat moment niet.
Juffrouw Franssen is lief voor me. Ik ben een van haar oogappels.
Ze vertelt verhalen en beplakt tonnen van wasmiddel met ansichtkaarten die ze in de klas verloot.
Haar verhalen gaan vaak over Jesus en Maria, of de barmhartige Samaritaan. Ik luister geboeid. Thuis heb ik een boek dat van mijn vader is geweest.
Hij kreeg het van zijn opa&oma staat op de eerste bladzijde.  Het zijn verhalen uit de bijbel voor kinderen. Ook daar lees ik over Jesus en Johannes de doper.
Op school en in het boek wordt verteld dat Jesus een heel ander kind en mens is dan alle anderen.
Een wijs mens. De zoon van God.
Ik ben geboeid. En er ontwaakt iets in mij. Mijn eerste kantelmoment.
Ik voel frictie. Er klopt hier iets niet. In bed denk ik er veel over na. Ik dreun er mijn slaapgedichtje op en denk “maar wat als we nou allemaal zoals Jesus waren?”
De beleving in mijn binnenwereld valt niet samen met wat mij in de buitenwereld verteld wordt.

Het is 1992 – na drie maanden besluit ik te stoppen met mijn studie Economie aan de Universiteit Maastricht.
Met een vakkenpakket met economie 1 en 2 en wiskunde B was ik er helemaal klaar voor. Met mijn vader als voorbeeld en reislust in mijn genen, wilde ik internationaal management studeren. Een gave baan bij een groot bedrijf in het buitenland, het leek me te gek.
Bij een van de eerste werkgroep bijeenkomsten ging het mis. Ik had veel vragen. Vragen over het mensbeeld dat ten grondslag lag aan een economische modellen die we ons eigen moesten maken. Vragen over schaarste, werking van vraag en aanbod. Mijn vragen waren zoals de gefrustreerde tutor zei: “te filosofisch”, meer iets voor het vierde jaar.
Ik nam een besluit. Ik zou het vierde jaar op deze manier niet halen. Ik stopte.
Ik ben gaan werken en was er snel uit. Ik ben cultuur- en wetenschapsstudies gaan doen.
Ik leerde over cultuurvorming, in- en uitsluitingsmechanismen, het ontstaan van wetenschappen en studeerde af op een onderzoek naar de invloed van cultuurverschillen op internationale samenwerking.

Wat leren deze voorbeelden me?
Ik ervaar sterk wanneer het Weten in mijn binnenwereld niet samenvalt met mijn ervaring in de buitenwereld.
En ik heb geleerd hier niet onzeker van te worden, te blokkeren maar om nieuwsgierigheid te zijn wat dit me vertelt.
De alarmbel “hier klopt iets niet” werkt snel, en gelukkig ik heb van huis uit de aanmoediging gekregen te luisteren naar dit Weten.
Ik leerde om angst “ik zit hier niet goed”, “ik kan het niet”, “maar wat als ik opgeef, wegga, wat voor een risico’s loop ik dan?” om te zetten in nieuwsgierigheid. “waar wil ik dan wel zijn?”, “wat past bij me?”, “wat is mijn werkelijke verlangen?”.
Mijn innerlijk Weten gaat voor “hoe het hoort”. Het maakt me eigen-wijs en niet altijd makkelijk voor mijn omgeving.
Gelukkig heb ik door de jaren heen geleerd dat wat ìk voel niet de enige waarheid is, en dat er heel veel verschillende manier zijn om mijn intuïtie te uiten…

Na mijn studie heb ik meer ruimte gemaakt om mijn intuïtieve weten te ontwikkelen.
Sneller te herkennen of iets wel of niet klopt.
Om niet bang te zijn dat het niet klopt en daardoor niet meer te bewegen tot het perfect is.
Maar steeds meer op mezelf te gaan vertrouwen. Hoe het ook mis gaat. Ik kom eruit. Ik vind de weg altijd terug.

De reizen die ik maakte, mijn werkzaamheden bij de gemeente Amsterdam als bestuursadviseur, mijn relaties leerden me meer en meer mijn intuïtie te volgen.
De reis naar binnen te maken. Mezelf te kennen en mijn intuïtie te vertrouwen.
Ik ben ervan overtuigd geraakt dat er zoiets is al een rode draad die ik kan volgen in dit leven. Een draad die je een zielcontract zou kunnen noemen.
Als ik op de draad loop voel ik flow, synchroniciteit. Als ik ervan ben voel ik angst, frustratie, boosheid.
Hoe meer flow ik ervaar des te groter wordt mijn vermogen me over te geven en mijn verlangen op de draad te blijven lopen.

Ik leerde dat voorbij angst en nieuwsgierigheid de overgave ligt. Overgave aan de rode draad. Aan mijn zielscontract.
Niet meer willen zijn dan je bent, precies dat doen wat jouw unieke stukje in het geheel is.
Dat gaat niet vanzelf.
In flow zijn vraagt dat je jezelf ECHT leert kennen. Je talenten benut en je drama’s loslaat.
Dat je moed ontwikkelt en in beweging blijft. Dat je wendingen maakt als je weet dat de tijd rijp is.

In mijn werk betekende dat dat ik in 2004 adviseur werd bij Nieuwe Maan.
Dat ik de beweging Nederland in Dialoog oprichtte, aan 7di op Inspiration mee bouwde en recentelijk de jongerenbeweging WORLD=U co-creerde.
Al deze bewegingen zijn vertalingen van mijn persoonlijk weg.

Van angst nieuwsgierigheid maken.

Van angst nieuwsgierigheid maken waaruit de overgave en het vertrouwen kan ontvouwen.
Dat betekende ook dat toen ik mei 2012 voelde dat er een cyclus ten einde gekomen was.
Dat ik moest stoppen met NID en alle voortrekkers rollen waar ik in zat, ik daar in een half jaar naar toe heb gewerkt.
Opnieuw dwars door alle angst heen. Wat komt daarna dan? Maar het is crisis, vind ik wel werk? Weet ik het wel zeker?
En ja, ik wist het zeker. Ik heb het gedaan.
En het pad is ook weer duidelijk aan het worden. Ik mag mijn ervaring met dialoog toepassen in werkomgevingen waar angst is.
Waar behoefte is aan nieuwe vormen, aan elkaar en jezelf weer horen, nieuwe culturen opbouwen.
Ik ondersteun door dwars door de angst heen de vraag te vinden die weer nieuwsgierigheid losmaakt, beweging creëert.

Ben ikzelf dan non-stop in vertrouwen en zonder angst?
Zeker niet. Zeker NIET!
Gelukkig niet misschien ook wel. Want wat zou dan de beweging veroorzaken?

En ik ben dankbaar voor een heel fijn netwerk om me heen van mensen die soortgelijke paden bewandelen. Zodat we elkaar aan kunnen moedigen.