4 december 2013, blogpost geschreven voor de lancering van Je Plek.

“Potverdikke,
hier sta ik ikke,
zomaar op je album blad,
‘k roep victorie,
want jandorie,
zo plezierig vind ik dat!”

Poëziealbumversje

“Hoe neem ik mijn plek in?”

Daar sta ik dan. Het is december 2013 en ik voel me lekker.
Vrij. Ongebonden. Autonoom. En toch ook in Verbinding. Samen. Onderweg.

Autonoom in verbinding is het mooiste antwoord dat ik kan geven op de vraag ”hoe neem ik mijn plek in?”. Niet als mooie woorden, maar als een steeds dieper doorleefde realiteit.

Autonomie

De autonomie was nooit zo het punt.
“Zelf doen” behoorde tot mijn eerste woorden en ook na deze kleuterfase bleek het serious business. Ik hoor niet graag bij groepen. Ik kon als kind goed alleen spelen. Ook met anderen maar ook graag alleen of met een vriend(in). Even deel uitmaken van het spel op het schoolplein en dan weer terug. Het privé domein was altijd belangrijk. En dat is het gebleven.

Ook in mijn middelbare schooltijd was ik wars van groepjes.
Dat resulteerde in experimenten met jurken, collegeschoenen en geruite broeken om daarna net zo vrolijk mijn haar kort te knippen en voornamelijk zwart te dragen. Lekker nergens bij horen maar wel overal je thuis kunnen voelen. In- en uitchecken. Veel plezier maken en weer loslaten.

Ruimte

Ik heb ruimte nodig.

Ruimte om te blijven voelen wat er bij mij past.
Wie ik ben in alles wat er gebeurt.
Wanneer het voor mijn kloppend voelt.
Waar ik bij kan dragen en wanneer ik liever weer uitcheck.
Of wanneer ik in actie kom omdat iets volgens mij niet klopt, onrechtvaardig is.
Ruimte om te reizen. Door het land. In het buitenland. In Afrika, Midden Amerika, Azië. Vrij zijn om in contact te gaan met onbekenden en weer door te reizen als het verhaal uit is.

Ruimte om te Zijn. Te ontwikkelen. Te leren. Te ervaren.
Niet gebonden aan conventies, overtuigingen, sociale constructies.
Noch aan financiële of emotionele handboeien.
Maar geïnspireerd van binnenuit. Wat vraagt om zelfreflectie. En geïnspireerd door prikkels uit mijn omgeving.

Een beweging naar binnen en weer naar buiten. Een continue proces.

Verbinding

In verbinding zijn betekende eerst voornamelijk in verbinding zijn met mezelf, het hogere plan en de realiteit in het hier en nu. Ik noem dat ook wel verticale verbinding. In spirit werken aan het stuk waar ik voor gekomen ben in dit leven.

Het kon leiden tot het veranderen van studiekeuze na een helder inzicht of mijn koffers pakken voor een reis voor onbepaalde tijd na Guatemala terwijl ik mijn eerste vaste baan had. Dit was in 2003.

Bij terugkomst in 2004 voelde ik dat het tijd was om ook nog op een andere manieren in verbinding te komen dan alleen met mezelf.

Eerst met de aarde. Ik koos ervoor om me te vestigen in Amsterdam. En een tijd te gaan werken vanuit een plek. Nieuwe Maan. In termen van totemdieren waar ik mee leerde werken om ernergie te duiden in mezelf, was dit duidelijk Bever energie. Plannen, bouwen, hard werken en je rol in het geheel innemen. Autonoom werken aan een gezamenlijk doel. Een brug van pioniersactiviteiten naar vernieuwing van bestaande organisaties.

Daar kwamen verbindingen met anderen bij. In een paar jaar tijd tussen 2007 en 2010 veranderde mijn sociale omgeving enorm. Naast langlopende prachtige vriendschappen die er al waren werd mijn leven bruisender. Rijker, voller. Gevuld met mensen met een soortgelijke verhouding tussen Autonomie en Verbinding. Pioniers. Vrijdenkers. Waarmakers.

In 2008 ging in naar een Naamlooz bijeenkomst. Via vriendinnen kwam ik daar terecht. Later kwamen daar de ontmoetingen bij het Natural Networking Festival, Iamoneworld en Seats2meet bij. Nieuwe netwerken van gelijkgestemden maakten dat ik de lol van in verbinding zijn met anderen meer en meer begon te ervaren.

In 2010 maakte ik een mooie reis naar Tibet. Daar verdiepte mijn verbinding met Paulien Assink zich. Ik ging daarna de opleiding Pioniers in Authentiek Leiderschap bij haar en Hein volgen en ontdekte hoe blij ik werd van een ritme van maandelijkse ontmoetingen met de groep. Later ontmoette ik Lie van Schelven die mij verder bracht op mijn spirituele reis door met haar te werken op het Labyrint en aan Alchemy of Awakening. Ook daar ontstonden mooie verbindingen.

Beeld bij autonoom in verbinding

Nu weet ik dat ik graag in verbinding ben als ik goed in contact ben met mezelf. En dat dat ook gelijk een belangrijke voorwaarde is voor een vruchtbare verbinding.

Ik kreeg er een mooi beeld over autonoom in verbinding in een groepsmeditatie. Ik zag een rivier met twee oevers. Aan de ene kant was het relatief druk met mensen. Er waren structuren, wegen. Er was beweging. Aan de andere kant van de rivier was het rustig. Natuur. Kampvuur. Rookpluimen.

Ik was aan de rustige kant van de oever. En voelde dat dat mijn plek was. Daar was ruimte om in stilte te zijn. Te reflecteren. Te kunnen horen wat er (in mij) leeft. Wat mijn zielsverlangen is. Wat mijn vrije wil is. Wat de tijd, het moment, Spirit me vraagt. Daar hoor ik de calls waaraan ik gehoor wil geven en voor op pad ga.

Soms met het vlot naar de andere kant van de rivier, naar de mensen. Soms verder het wijde veld in. Nieuw paden op. De eerste stappen zetten in verse sneeuw.

De call of roep

Het kan een innerlijke call zijn. Zoals mijn keuze om te reizen in Afrika, Guatemala. Of een call om mijn werkzaamheden los te laten zoals in mei 2012. Of een call om me te verbinden aan een groep waardoor we samen leren en manifesteren.

Het kan een uitnodiging van een persoon zijn of organisatie waar mijn talent van pas komt. Zoals bij SEN, Learning Lab en SER. Een call om iets nieuws op te zetten zoals in WORLD=U, Nederland in Dialoog en Je Plek.

Plek of ruimte?

Autonoom in verbinding zijn, is niet aan een locatie gebonden merk ik. Het kan overal zijn.
Daar waar ongestoorde stilte is. Tijd om los te laten wat oud is. En om ruimte te maken voor wat wil ontstaan.
Waar ik de deur wellicht letterlijk dicht kan doen. Maar het kan ook door een rookwolk op te trekken en even uit het zicht te verdwijnen. En dat laatste kan ik overal.

Dus hoe neem ik mijn plek in?

Door de verhouding te blijven zoeken tussen autonomie en in verbinding zijn.
Door mijn eigen ruimte in te nemen. Mezelf te zijn.
En door in contact te zijn met anderen. Soms om plezier te maken. Soms om aan een gezamenlijke missie te werken. Altijd met oog voor de vitaliteit van de verbinding en het aanhoudende vermogen los te laten om weer vrij te zijn.

Ik ben het liefst als een adelaar die vanuit hoogte het overzicht heeft.
Een jaguar die lang onzichtbaar is en feilloos de call for action herkent.
En dan vervolgens een bever die noeste arbeid levert en bruggen bouwt.